:::MOderN ZAMANlarda AŞK dipteDİDİDİmidur??:::PART - I

Daha kendi şiirlerini söylemekten, yaptığı besteleri çalmaktan çekindiği, içine kapanıklığının onda yarattığı sıkılganlığı pek fazla aşamadığı Sivas Sivrialan'ın bozkır sarılığında ve sıcağında oturmuştuk Veysel'le...Sivrialan'da kendisinin yaptığı ve yörenin tek meyve bahçesindeki ağaçlar yeni yeni büyümekte, cılız gölgeler yaratmaktaydılar..Tüm ahalinin ilk başlarda ti'ye aldığı, "Atalarımız bunca yıl böyle bir is yapmamışlar, şu kör adam onlardan iyi mi bilecek ki böyle ise kalkıştı?" diye homurdandığı zamanlarda ektiği ve yeşerttiği türlü meyve ağaçları onun, o güne kadar yaşadığı en büyük mutluluklarından biriydi şüphesiz..


Aşk dendiğinde aklıma ilk gelen şeyin "kadın" olmasından kendimi alamıyorum..Büyük şehir hayatının klostrofobik havasını solumaktan olsa gerek diye düşünmekteyim..Veysel'e o zaman ki ilişkimden bahsetmekte, sevdiğim kadına övgüleri bir bir dizerken ara arada olsa onun kusurlarından bahsedip, sevgilimden yola çıkarak genel anlamda kadınlardan şikayet ediyor, uyuşmazlıkları anlatarak bir takım çözümlemelere varıyordum...Eski ilişkilerimin dinamiklerinin peşimde olduğunu anlatıyor, eskilerden kalan yaraların sarılmasının biraz zaman alacağını ama sabrımın galip geleceğini söylüyordum...""İlişkilerdeki Kadın beklentisi"" sorununu nasıl minimize edeceğimi ona soruyor, bu beklentilerin bende zaman zaman ""aslolan beni"" kaybetmeme ve kendimi fazlaca değiştirmek için zorlamama neden olduğunu anlatıyordum...Aşk'ı övüyordum. Ancak böyle durumlarda maneviyatımı biraz kaybedince AŞK'a olan inancım da biraz azalıyor ufak girdapların içinde sağ kalmaya çabalıyor ve bazen karşı tarafa da zarar vermişken buluyordum kendimi...Beni, nasıl olacakta herşeyimle kabul edecek, kusursuz sevecek biri çıkacaktı karşıma...Ya şimdiki ilişkim de aynı boyutlara ulaşıp eskilerine benzerse diye yakınırken sazını alan Veysel, bambaşka bir AŞK yorumlamasıyla karşıma çıkıverdi...Dünya var oldukça hatırlanacak muhteşem eserini söylerken beni yerden yere vuruyordu...İnsanlık var olduğundan beri yaşanan bambaşka bir aşkı dile getiriyor, benim pek kıyısından geçemediğim, modern zamanlara kurban verdiğim duyguları teker teker tellerinden döküyordu...Söyledikleri, POPÜLER KÜLTÜR içinde yoğurularak maneviyattan hafifçe uzaklaşmış olan bendeki basit duygular karşısında giderek büyüyor ve yeni bir AŞK tariflemesi yapmama sebep oluyordu...

Veysel, aşkıyla mutluydu, ben ise onun söylediklerini kıskanıyor, modern zaman aşklarındaki basit sorunlarıma, anlamsız, fazlaca abartılmış duygu karmaşasının içinde boğulaya devam etmek üzere sessizce yanından uzaklaşıyordum...

P.S : TOPRAĞIN BOL OLSUN VEYSEL